Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

σκέψεις του καλοκαιρίου που πέρασε

Μόνη σε μια τεράστια σκηνή με ένα τεράστιο άνοιγμα που βλέπει σε έναν τεράστιο ουρανό που τον βλέπει ένας τεράστιος αριθμός ανθρώπων. Και τα μεγέθη είναι αντιστρόφως ανάλογα. Όσο πιο μόνη εσύ τόσο τεράστια όλα. Αλλά από την άλλη τεράστιες είναι και οι προοπτικές.

Από μακριά ακούγεται το κύμα της θάλασσας, η ψάθα μου με περιμένει αύριο -αλμυρισμένη και υγρή πιθανόν.

Η σκηνή είναι ένα σπίτι τόσο κοντά στη φύση που η διαπερατότητα της είναι τεράστια. Όπως τεράστια και η μαλακία που με δέρνει(χι χι, αυτοσαρκασμός).



Κοιμάσαι μες στο δάσος,βλέπεις το φεγγάρι να χορεύει φωτεινούς χορούς στη θάλασσα,αλεπούδες ζουν κοντά σου και τα βήματα τους πατούν πάνω στα δικά σου!τι άλλο θέλεις; (Ίσως κάτι στην καρδιά και στο μ...... ,αντιρομαντισμός)

1 σχόλιο:

Τουρνέ στα νησιά είπε...

κοπελιά καλορίζικο το μαγαζί!
Καλές αναρτήσεις (λίγο μαλακία μου ακούγεται σαν ευχή αλλά δεν μου ερχόταν κάτι καλύτερο).

Υ.γ καλά πόσο τεράστια μπορεί να είναι μια σκηνή?

2Υ.γ οι τελείες δεν αντιστοιχούν στα γράμματα της λέξης