Κυριακή 10 Οκτωβρίου 2010

Και ,ναι,λοιπόν, η βδομάδα πέρασε και ήρθαν κι άλλες κι άλλες και φαντάζουν πολλές αλλά δεν είναι. Και όταν περνάει ο καιρός μερικές φορές στεναχωριέσαι ,γιατί παίρνει μαζί του κάτι που αγάπησες και άλλες φορές θέλεις μόνος σου να τον σπρώξεις να πάει στο καλό. Προσπαθώ να καταλάβω σε ποια φάση είμαι και η κάθε μέρα μου λέει κάτι διαφορετικό. Δεν έχω καμία κοινωνική ανάλυση να κάνω,τίποτα σημαντικό να προσθέσω, τίποτα διαφωτιστικό για τα γεγονότα που ζούμε όλοι. Νιώθω ότι καταθέτω μόνο τα μικρά που ζω εγώ και αυτό ίσως κάτι να δείχνει για μένα.
Να λοιπόν κάτι εξίσου μικρό:Πάντα ο ήχος των ρολογιών με αγχώνει. Αυτό το τικ τακ,το ασταμάτητο μέτρημα της ώρας,η ηχηρή δήλωση του χρόνου που περνά,τάραζε πάντα την ηρεμία μου. Από μικρή θυμάμαι σε κάποιες στιγμές της ζωής μου να ρωτώ εκνευριστικά τη μητέρα μου κάθε πέντε λεπτά τι ώρα είναι .Λες και ο χρόνος μπορεί να κυλά πιο αργά ή πιο γρήγορα από ό,τι εγώ θα ήθελα. Είμαι συμφιλιωμένη με τα χρόνια που περνούν,το έχω καταλάβει και το έχω συνειδητοποιήσει τον τελευταίο χρόνο ότι δε θα ευχόμουν τα πράγματα να είναι διαφορετικά ,αλλά δεν είμαι συμφιλιωμένη με το χρόνο (αν μπορούσα θα το εξέφραζα διαφορετικά). Ο χρόνος ταράζει την ηρεμία μου,το τικ τακ μετράει την ώρα που δεν κάνω κάτι δημιουργικό,ευχάριστο ,γιαυτό και το ακούω πιο δυνατά στο κεφάλι μου,μάλλον αυτό είναι ,το ακούω όταν νιώθω άχρηστη,αδύναμη. (αντιστάθμισμα,προσπάθεια αναπτέρωσης ηθικού: όλα καλά θα πάνε! ,μουρμούρισε -α)

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

έτσι θα είναι κάθε χρονιά ,λοιπόν,-για τα υπόλοιπα τουλάχιστον πέντε (εγώ η αισιόδοξη νομίζω ότι θα έχω δουλειά κάθε χρόνο)χρόνια της ζωής μου; έτσι θα βρίσκομαι σε έναν καινούριο τόπο,θα ψάχνω και θα βρίσκω ένα καινούριο σπίτι, που θα φτιάχνω από την αρχή,θα είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων; Φέτος για κάποιο λόγο ο ενθουσιασμός φθίνει. Ίσως πάλι να ήταν έτσι και πέρυσι και να μην το θυμάμαι πια γιατί ακολούθησε μια τέλεια χρόνια,τουλάχιστον οι φίλοι μου αυτό μου λένε (για να με καθησυχάσουν αναρωτιέμαι). Ουφ δεν μπορεί θα περάσει αυτή η βδομάδα!!!

Δευτέρα 19 Απριλίου 2010

ασκήσεις ψυχραιμίας...προσπάθειες ανάκτησης ηρεμίας...σκέψεις μαύρες που σε αποκαρδιώνουν ,
γιατί κάποιοι έτσι αποφάσισαν ,γιατί είσαι έρμαιο των επιλογών των άλλων.
Ο
πόλεμος φθείρει το λόγο ,ανατρέπει και αλλοιώνει την έννοια των λέξεων,στον πόλεμο ο όρος "αναβάθμιση" κρύβει την ανάγκη αποταμίευσης πόρων ,πίσω από τη φράση "όραμα του νέου" λανθάνει η ανάγκη διαχείρισης της κρίσης,πίσω από τη φράση "δίκαιος καταλογισμός ευθυνών" κρύβεται η φράση φταις εσύ ...και πράγματι εμείς φταίμε ,γιατί τόσα χρόνια ανεχόμαστε,βολευόμαστε,απέχουμε και ύστερα ξαφνικά παύουν να μας υπολογίζουν κι αν δεν ξυπνήσουμε και τώρα είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Έχουμε πόλεμο,όλα αλλάζουν.
(τουλάχιστόν, αλλάζει εντός μου ο ρυθμός του κόσμου)

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

Κύκλοι,όμορφο σχήμα,το σχήμα της ηρεμίας ,της απεραντοσύνης
-κύκλοι ,ανεμόμυλοι που γυρνούν,μπαλόνια που ανεβαίνουν ,πρίσματα του καλειδοσκόπιου που σε γοητεύουν και σε παραπλανούν
-κύκλοι,σκέψεις που γυρνούν,σκέψεις που ξεκαθαρίζουν τα πάντα
-κύκλοι,άνθρωποι που γυρνούν γύρω μας,που παίζουν κρυφτό,που παίζουν γενικώς και αορίστως
-κύκλοι που διένυσες,που προσπάθησες να τους περπατήσεις περιμετρικά βήμα βήμα και παραπατούσες
-κύκλοι που τώρα ξεκινούν να γυρίζουν ,κύκλοι που είχαν ξεκινήσει και τους περπατουσες προσεχτικά, γιατί οι νάρκες είναι πάντα πολλές και η φυγόκεντρος δύναμη πάντα ισχυρή.
-κύκλοι που κλείνουν και ανοίγουν και πάλι κλείνουν και...πάλι ανοίγουν και ...ούτω καθεξής

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

το ζητούμενο αυτής της ανάρτησης είναι οι μικρές στιγμές της καθημερινότητας που σε συγκινούν ,σε κάνουν να γελάς,σε φέρνουν πιο κοντά στον εαυτό σου και τους άλλους.
μια τέτοια στιγμή ήταν, όταν βρήκα αυτή τη σελίδα στο ηλεκτρονικό μου ταχυδρομείο,
http://tar.gr/forum/viewtopic.php?p=5363#5363
μια άλλη προσωπική (αστεία για κάποιους ίσως)εμπειρία την ώρα που έκανα μπάνιο ,όταν παρακολουθούσα το μικρό ταξίδι μιας μπουρμπουλήθρας στην μπανιέρα μου που αρνούνταν πεισματικά να ακολουθήσει τον αναμενόμενο για αυτή δρόμο προς το σιφόνι μου.
μια άλλη ,όταν ένας φίλος στο τηλέφωνο πρόφερε τόσο αστεία τη λέξη πληθώρα που έγινε το μικρό μας συνωμοτικό μας αστείο για λίγη ώρα
η καθημερινή διαδρομή για τον τόπο της δουλειάς μου ,ο ήλιος που σε χαϊδεύει το πρωί ή ομίχλη που σκεπάζει τα πάντα με ένα πέπλο αδημονίας και έκπληξης,τα αστεία με τις συναδέλφους ή η απόλυτη σιωπή ,όταν η καθεμία είναι βυθισμένη στις σκέψεις της
η οικειότητα που μοιράζεσαι με κάποιον ,η αγκαλιά ,το φιλί ,το χάδι
το χαζολόγημα μπροστά στον υπολογιστή ,το χαζολόγημα μπροστά στους ανθρώπους που σε κάνουν να χαίρεσαι την παρέα τους και νιώθεις ότι χαίρονται τη δικιά σου χωρίς υστεροβουλία απαραίτητα .Όλα αυτά τα καθημερινά που τα ζεις μόνο σου και τα μοιράζεσαι εκείνη τη στιγμή μόνο με τον εαυτό σου ήταν πάντα τα μικρά μου μυστικά (που παρασύρθηκα λόγω της ημερολογιακής καταγραφής των αναρτήσεων και αποφάσισα να μοιραστώ).

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

υποσχέσεις στον εαυτό μου
(θα ξεκινήσω με τις πιο ποταπές και ασήμαντες για όλoυς τους άλλους,αν και σχετικό είναι αυτό ,καθώς η αθετηση τους μου προκαλεί εκνευρισμο και τα νεύρα μου δυστυχώς έχουν μια τάση να ερεθίζουν τα νεύρα άλλων κοντινών και πραγματικά αθώων και αμέτοχων σε όλο αυτό το πανηγύρι του μυαλού μου ανθρώπων)
1.θα χάσω τα δυο κιλά που πήρα στις γιορτές
αυτά ήταν αποθηκευμένα στο πρόχειρο μου σε μια στιγμή πραγματικής ψευδαίσθησης και αίσθησης μου ότι είμαι πλέον σε θέση να υποσχεθώ κάτι στον εαυτό μου και αυτό πραγματικά να συμβεί. Την αρχική αναρτηση που έχει ήδη χάσει την ισχύ και τη δύναμη της ,καθώς τίποτα από αυτά τα μικρά που είχα υποσχεθεί ότι θα κάνω δεν βρίσκουν το δρόμο για την πραγματοποιήση τους,αποφάσισα να μην τη σβήσω ,έτσι ,για να μου θυμίζει τη διάθεση μου να μην αναλάβω κάποια αυθύνη για κάτι και μακάρι να ήταν τόσο απλό ,γιατί ναι μεν στα μικρά όπως είναι τα παραπάνω κιλά δεν πειράζει στα μεγάλα όμως και σημαντικά τείνω να πιστεύω ότι μάλλον πειράζει. Αλλά πάλι θα μου βρω μια δικαιολογία ,γιατί δεν έχω διάθεση να κάνω τίποτα άλλο . αυτά προς το παρόν.

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Υποδοχή του 2010 ....ταρααάμ ταρααάμ....

και ναι, λοιπόν, χωρίς τυμπανοκρουσίες ,χωρίς παράτες ανοίξαμε την πόρτα στο 2010.
οικογενειακό τραπέζι,πολλές ευχές,τσουγκρίσματα ποτηριών,φαγητό μέχρι τελικής πτώσεως,ποτό λιγότερο ,γιατί έχουμε πάρει το μάθημα μας πια και σταματάμε πριν την κατάρρευση,που δεν είναι καθόλου ευχάριστη ,
ο δήμος βέβαια και κάποιοι ενθουσιώδεις συμπολίτες μας φρόντισαν να φωτίσουν τον ουρανό της πόλης με φαντασμαγορικά κατά την φαντασία τους πυροτεχνήματα που λόγω της πραγματικά ζεστής βραδιάς φροντίσαμε να θαυμάσουμε από το μπαλκόνι του σπιτιού μας βγάζοντας εμείς επιφωνήματα και τα μικρά μου ανηψάκια μικρές άναρθρες κραυγούλες.
παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση τις απέλπιδες σε μερικές περιπτώσεις προσπάθειες ηθοποιών να γίνουν για λίγο τραγουδιστές χορέψαμε μάλιστα για να ενθαρρύνουμε και κάποιους που τα κουτσοκατάφερναν και στη συνέχεια καταφύγαμε στη γνωστή και δοκιμασμένη και πάντα ξεκαρδιστική λύση του Γιάννη Μπέζου να τραγουδά "σαν μια κούκλα μια μπάμπολα" ντυμένος με άσπρη φόρμα γεμάτη παγιέτες και στρας και τους άλλους απαράδεκτους να σιγοντάρουν
και ναι παρά την έλλειψη πραγματικής διάθεσης και παρά την εμφανή προσπάθεια των περισσοτέρων να μην το δείξουν λες και το συνοφρυωμένο μέτωπο και το χλιαρό χαμόγελο που καρφώνεται με μικρές αλλά οδυνηρές πινεζούλες στην άκρη των χειλιών μπορούν να κρυφτούν κάναμε το λάθος και βγήκαμε και όπως γρήγορα βγήκαμε έτσι γρήγορα μπήκαμε...και αυτά