υποσχέσεις στον εαυτό μου
(θα ξεκινήσω με τις πιο ποταπές και ασήμαντες για όλoυς τους άλλους,αν και σχετικό είναι αυτό ,καθώς η αθετηση τους μου προκαλεί εκνευρισμο και τα νεύρα μου δυστυχώς έχουν μια τάση να ερεθίζουν τα νεύρα άλλων κοντινών και πραγματικά αθώων και αμέτοχων σε όλο αυτό το πανηγύρι του μυαλού μου ανθρώπων)
1.θα χάσω τα δυο κιλά που πήρα στις γιορτές
αυτά ήταν αποθηκευμένα στο πρόχειρο μου σε μια στιγμή πραγματικής ψευδαίσθησης και αίσθησης μου ότι είμαι πλέον σε θέση να υποσχεθώ κάτι στον εαυτό μου και αυτό πραγματικά να συμβεί. Την αρχική αναρτηση που έχει ήδη χάσει την ισχύ και τη δύναμη της ,καθώς τίποτα από αυτά τα μικρά που είχα υποσχεθεί ότι θα κάνω δεν βρίσκουν το δρόμο για την πραγματοποιήση τους,αποφάσισα να μην τη σβήσω ,έτσι ,για να μου θυμίζει τη διάθεση μου να μην αναλάβω κάποια αυθύνη για κάτι και μακάρι να ήταν τόσο απλό ,γιατί ναι μεν στα μικρά όπως είναι τα παραπάνω κιλά δεν πειράζει στα μεγάλα όμως και σημαντικά τείνω να πιστεύω ότι μάλλον πειράζει. Αλλά πάλι θα μου βρω μια δικαιολογία ,γιατί δεν έχω διάθεση να κάνω τίποτα άλλο . αυτά προς το παρόν.

Υποδοχή του 2010 ....ταρααάμ ταρααάμ....

και ναι, λοιπόν, χωρίς τυμπανοκρουσίες ,χωρίς παράτες ανοίξαμε την πόρτα στο 2010.
οικογενειακό τραπέζι,πολλές ευχές,τσουγκρίσματα ποτηριών,φαγητό μέχρι τελικής πτώσεως,ποτό λιγότερο ,γιατί έχουμε πάρει το μάθημα μας πια και σταματάμε πριν την κατάρρευση,που δεν είναι καθόλου ευχάριστη ,
ο δήμος βέβαια και κάποιοι ενθουσιώδεις συμπολίτες μας φρόντισαν να φωτίσουν τον ουρανό της πόλης με φαντασμαγορικά κατά την φαντασία τους πυροτεχνήματα που λόγω της πραγματικά ζεστής βραδιάς φροντίσαμε να θαυμάσουμε από το μπαλκόνι του σπιτιού μας βγάζοντας εμείς επιφωνήματα και τα μικρά μου ανηψάκια μικρές άναρθρες κραυγούλες.
παρακολουθήσαμε στην τηλεόραση τις απέλπιδες σε μερικές περιπτώσεις προσπάθειες ηθοποιών να γίνουν για λίγο τραγουδιστές χορέψαμε μάλιστα για να ενθαρρύνουμε και κάποιους που τα κουτσοκατάφερναν και στη συνέχεια καταφύγαμε στη γνωστή και δοκιμασμένη και πάντα ξεκαρδιστική λύση του Γιάννη Μπέζου να τραγουδά "σαν μια κούκλα μια μπάμπολα" ντυμένος με άσπρη φόρμα γεμάτη παγιέτες και στρας και τους άλλους απαράδεκτους να σιγοντάρουν
και ναι παρά την έλλειψη πραγματικής διάθεσης και παρά την εμφανή προσπάθεια των περισσοτέρων να μην το δείξουν λες και το συνοφρυωμένο μέτωπο και το χλιαρό χαμόγελο που καρφώνεται με μικρές αλλά οδυνηρές πινεζούλες στην άκρη των χειλιών μπορούν να κρυφτούν κάναμε το λάθος και βγήκαμε και όπως γρήγορα βγήκαμε έτσι γρήγορα μπήκαμε...και αυτά